8. Niverlée

Prachtig mooie fietsdag vandaag, met een fikse afstand, 123 kilometer van Luik naar Niverlée. Van dit gehucht met 79 inwoners had ook ik natuurlijk nooit gehoord, maar het lag ongeveer op mijn route en er is een Vrienden-op-de-Fiets- gastadres.

Het ontbijt vanochtend in Luik was heel bijzonder. Niet zozeer qua ontbijtopties - brood met beleg, koffie/thee - maar wat betreft het gesprek. We waren met 5 gasten aan een ronde tafel. Twee Ermelose dames van rond de vijftig, vermoedelijk een stel. Een Engels echtpaar van rond de zestig. En ik. Allemaal fietsers (zonder elektromotoren dus). De Engelsen waren al in Ieper en in Verdun geweest op hun rondtocht. Ik ga naar Verdun. En dus spraken we al snel over de Eerste Wereldoorlog, en over mijn en jullie voorvader Heinrich. Ik vertelde over mijn verwondering hoe Heinrich na die vreselijke oorlog doorstaan te hebben, in staat bleek tot een goed en evenwichtig leven. De Engelsman (ja, hoe heette hij nou) had een bijzonder inzicht, dat hij ontleende aan het boek Sapiens van Yuval Noah Harari, dat ik ook in de kast heb staan én gelezen heb. Trouwens, Ageeth had er ook al eentje in de kast toen we elkaar leerden kennen, en ook gelezen.

De Engelsman refereerde aan het begrip 'mythen', dat een belangrijke rol speelt in dat boek. Al onze maatschappelijke samenwerkingsverbanden zijn 'mythen' waar we met zijn allen geloof aan hechten. We doen net alsof zo'n mythe de waarheid is, en als iedereen dat dan gelooft, dan wordt het vanzelf een bijna-waarheid. De meesten van ons geloven dat de politie handhavend mag optreden, dat de gemeente het systeem voor bijstanduitkeringen uitvoert, dat we elektriciteit uit het stopcontact krijgen als we met incassomachtiging op onze bankrekening zorgen dat er betaald wordt. Omdat we geloven in dit soort systemen en soms hele complexe handelingen uitvoeren die bij zo'n systeem horen, daarom werkt het. Water uit de kraan. Grondeigendom. Rijbewijs. Merkrecht. Maar ook, aldus de Engelsman: oorlogstrauma. Na zoiets vreselijks zal het vast heel moeilijk zijn om onbekommerd verder te leven. Als een oorlogsveteraan deze mythe zelf gelooft, dat wordt het een zelfvervullende voorspelling, ja, dan ga je lijden onder je trauma. Heinrich leefde zijn leven zonder dat hij het trauma tot levensdrama verhief. Hij koos voor geluk. Hoe moeilijk (of makkelijk) dat was, weten we niet. Het was wel verstandig. Waarom zou je een ongelukkig leven leiden, als je ook kunt kiezen voor een gelukkig leven?

Tot zover het ontbijt. Op bovenstaande foto van links naar rechts: de gastheer en gastvrouw van dit Vriendenopdefiets-adres, de twee dames uit Ermelo, het Engelse echtpaar, en uw schrijver van dienst. Gefotografeerd door een kleinkind van (een van) de beheerders.

Dit kaartje geeft een indruk van mijn Maas-fietsreis. Gisteren Maastricht-Luik, vandaag Luik-Namur-Dinant-Niverlée. Dat laatste ligt ongeveer bij het blauwe fietsrondje bij de Franse grens. Verdun staat er ook op.

Verder nog wat zonovergoten toeristische plaatjes van vandaag, onderstaand.

Net voorbij Luik, in een Wallonisch gebied met veel vergane glorie: een ooit prachtige villa hoog op de heuvel. Fraaie fiets op de voorgrond trouwens.

Dak ontbreekt grotendeels bij die voorheen-villa.

De fietspaden zijn meestal geweldig goed, met af en toe een ingenieuze dure oplossing.

Móói landhuis, tussen Namen en Dinant, een van de mooiste fietstrajecten die ik ken (het was de derde keer dat ik dit stuk fietste).

Dinant.

In de tuin in Niverlée. Je ziet ook nog net de kerktoren van het gehucht met 79 inwoners. De gastheer en gastvrouw spreken overigens Vlaams. Ze zijn vijf jaar geleden vanuit Brussel verhuisd naar het Wallonische platteland, ik bedoel heuvelland.